Wat hebben onze ogen toch veel zeggingskracht! Het voelde als echt contact en ik merkte hoe goed me dat deed. Door de ander aan te kijken, kun je je echt verbinden met diegene. En wat hebben we dat nodig in deze tijd!
Aankijken is een beetje omarmen. Omarm de ander met je ogen!
Want dat is wel een prachtig voordeel van die mondkapjes: je ogen springen er des te meer uit ;)
Doe je mee? Ik wens je een goede week met mooie verbindingen!
Tijdens onze vakantie in Noord-Holland heb ik er weer volop van genoten.
En ja, dat vraagt wel een keuze en een eerste stap. En da's niet simpel. Hoe vaak ik mijn verlangen om hard te lopen al niet bij enkel een gedachte heb gelaten... Maar vanmorgen ben ik gegaan!
Waar wil jij een nieuw begin mee maken? Ik ben benieuwd!
Vanmorgen overviel het me zomaar toen ik de krant las. Ik kon wel huilen en voelde me bang, na een week waarin ik best kon dealen met de situatie. Zomaar zoveel onrust van binnen.
Toen las ik deze tip van Groundwork.
Ik voel me verdrietig en bang.
En heb behoefte aan troost en bemoediging.
Zo. Dat helpt.
Nu weet ik wat ik kan doen.
Geef woorden aan je gevoel en behoefte.
Dat helpt.
Goed weekend!
Ik kan nu al genieten van het vooruitzicht dat ik vanavond mijn hoofd op de schone kussenhoes leg en die frisse lentegeur opnieuw ruik.
Geur van hoop, van belofte, van leven! En wat hebben we die frisse geur nodig met zn allen! Ik wel. Want het voelt alsof het in de wereld nog winter is: we vertragen, we zijn meer binnen, we kunnen ons koud voelen zonder fysiek contact.
Wat heeft God die seizoenen toch mooi bedacht! Want na de winter komt echt de lente. Altijd. Nooit niet. Ook als de winter heel lang duurt.
Dus keer je gezicht naar de zon vandaag en adem in die lentegeur! De natuur gaat ons voor. Laat het je bemoedigen en hoop geven. Goed weekend!
Lieve mensen, hoe is het met jullie in deze vreemde tijd? En hoe gaan jullie om met corona en alles wat daarmee samenhangt?
Ik merk aan mezelf dat ik me best verward en op momenten ook bang voel de afgelopen week. En het heeft me 2 dagen gekost om dat voor mezelf toe te geven.
Want ja, ik ben christen en geloof dat God de wereld in zijn hand houdt en dat ik niet bang hoef te zijn. En ja, ik voel me ook verward en soms bang en weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. En nee , ik wil me daar niet door laten leiden...
Het is net of dit virus dat zich zo snel verspreidt, ervoor zorgt dat we ons allemaal heel bewust worden van onze kwetsbaarheid. We hebben geen controle en dat voelt niet fijn. En iedereen heeft z'n eigen manier om wat grip te creëren: de één maakt er grappen over, de ander slaat wc-papier in, een volgende kiest voor nuchterheid of onverschilligheid. Wat mij betreft allemaal begrijpelijk, ook al kies ik misschien een andere manier.
Toen ik voor mezelf kon toegeven dat ik me in de war en bang voel en dat dat mag, dat ik dat niet stom hoef te vinden van mezelf of niet gelovig genoeg of te soft, voelde ik ook ruimte ontstaan. Toen pas kon ik écht bedenken hoe ik mezelf wil gedragen in deze tijd. Grappig hoe dat werkt: je gevoel erkennen en bekennen geeft rust en ruimte.
Dus ik besloot dat ik vanaf nu maar gewoon eerlijk ben over hoe ik me voel en wat deze corona-hectiek met me doet. En dit te delen thuis en met vrienden. En er een stukje over te schrijven. En ik besloot een stapel kaarten te kopen en ze in de bus te doen bij mensen die nu misschien bang zijn om sociale contacten op te zoeken en dus alleen thuis zijn.
Ik houd me aanbevolen voor andere ideeën! En ben benieuwd: hoe is het voor jou? En hoe ga jij ermee om? Ik wens je in elk geval alle goeds en ook rust en ruimte om het op jouw manier te doen. Het lijkt me mooi als deze tijd nieuwe manieren van verbinding brengt: in onszelf én met elkaar ❤️
De stormen die over ons land trokken de afgelopen weken, zorgden voor een enorme laag viezigheid op de ramen. Naar buiten kijken werd een uitdaging en het zonnetje van vandaag maakte nog duidelijker hoe nodig een schoonmaakactie was. Tot mijn verrassing hielp dat oppoetsen van de buitenkant alleen bar weinig.
Wat bleek? De binnenkant was minstens zo vies...
Behalve dat dit veel zegt over mijn huishoudelijke activiteit van de laatst weken (...) past dit beeld zo mooi bij de uitspraak van een cliënt met wie ik pasgeleden zijn therapietraject afrondde. 'Ik leek voor de buitenwereld altijd best wel stabiel', zei hij, 'en ik deed ook erg mijn best om dat mooie plaatje naar de buitenwereld hoog te houden. Na dit proces voel ik me voor het eerst echt stabiel van binnen. Wat is dat een bevrijding en wat geeft dat veel rust! Ik kan relativeren, mild zijn naar mezelf en mezelf gunnen om te genieten en te mogen ontdekken. Ik had nooit verwacht dat dat 'binnenwerk' zo belangrijk was en me zoveel zou opleveren. Dat gun ik echt iedereen!'
Ik heb met bewondering voor zijn moed en met veel plezier dit 'binnenwerk' mogen meemaken en begeleiden. Wat een voorrecht! Er zijn zoveel manieren om je innerlijke ramen op te schonen. Investeer erin, wie weet hoe anders je kunt gaan kijken!
Ik hoef maar naar deze silhouetten te kijken om mijn geliefden alleen al aan hun houding te herkennen :) Ik zou ze herkennen uit duizenden...
Elk mens is uniek. Makkelijk gezegd en tegelijk zo enorm bijzonder. Zoveel miljarden mensen op deze aarde die allemaal hun eigen unieke houding, gevoelens, manieren, patronen hebben. Ongelooflijk toch?
Ik mocht afgelopen jaar als coach/ therapeut met een aantal mensen een eindje op lopen. In hun unieke proces. Wat heb ik veel van hen geleerd en wat hebben ze me verrijkt door hun gedachten en gevoelens met mij te delen! Ik ervaar dat als een groot voorrecht. En ik vind het een geweldig leuke uitdaging om onze gesprekken en interventies zó op maat te maken, dat ze helemaal passen bij de unieke persoon die ik voor me heb.
Misschien denk je al langer dat je best een stap zou willen zetten of verandering aan zou willen brengen in je leven, maar het kwam er nog niet van: waag de sprong en maak een afspraak. Ik heb nog een paar plekken vrij.
Ik heb zin in komend seizoen en kijk uit naar unieke ontmoetingen! Mooie week gewenst!
Leef met volle teugen... Wat een inspirerende tekst van Kinga Bán, pas overleden prachtige vrouw en zangeres. Het raakt een diep verlangen in mij: zo wil ik leven! Met volle teugen, glimlachend, verwachtingsvol, nieuwsgierig, genietend, in het moment...
Er zijn van die dagen dat de verdrietige berichten over ziekte en ellende van mensen zich op lijken te stapelen. Er zijn van die dagen dat mijn eigen negatieve gedachtes me belemmeren om met volle teugen te leven. En wat is zo 'n tekst van iemand - die de dood al in de ogen keek toen ze 'm schreef - dan bemoedigend en inspirerend.
Stil staan bij al die kleine momenten van verwondering en verbinding, dat helpt mij om echt en met volle teugen te genieten van het leven. Ken je dat? Wat helpt jou?
Ik wens jou en mezelf veel van die kleine, kostbare momenten toe. Dat we ze zien en beleven, erbij stil staan en ze bewaren in ons hart. Hoe ons leven er ook uit ziet. Mooie week!
